WE-300 ~ Aanslag

Plato‘s

74e WE-300

Thema april/mei 2019

 

 

 

“Van het concert des levens krijgt niemand een program”
Je kunt zoveel willen, je kunt nog zo hard werken en realiteit en dromen, maar tóch zal het altijd anders komen.
Denkend, vooral als je nog jong en naïef bent ook al ben je er zelf van overtuigd alles al lang te weten en dat die ‘oudjes’ altijd maar zeuren over vroeger, dat je leven zo zal verlopen als dat jij het voor jezelf hebt uitgestippeld.
Waarschuwende opmerkingen voor de toekomst wuif je weg want dat is écht nog ver van je bed show, met een glimlach accepteer je als ouder dat gedrag van je kind want je weet dat het inderdaad zo voelt als je nog jong bent en aan het begin van je volwassen leven staat.
Achteraf weet jijzelf natuurlijk, wat iedere leeftijdsgenoot zo ongeveer, roerend met je eens zal zijn, dat die jeugdige ideeën slechts een waas zijn die weg zal trekken want leven is niet puur en alleen maar lang leve de lol.
Alles zal uiteindelijk bezinken en het bezinksel zal heel divers zijn, per persoon verschillend, evenals de impact van dat bezinksel. Gaandeweg de jaren stapelen de laagjes zich op en worden de onderliggende bedekt maar vergeten worden ze niet, sterker nog, sommigen zullen met enige regelmaat opduiken en of je een warm hart bezorgen of een van angst en/of pijn vertrokken gezicht omdat ze behoorlijk kunnen schrijnen.
Het paradoxale aan dat bezinksel is dat je ’t je kind niet kunt overhandigen, dát wil je uiteraard ook niet maar toch wil je ze zo goed mogelijk voorbereid de grote mensen wereld insturen toch?
Je weet wel dat je hun toekomst niet kunt noch mag dirigeren maar stiekem wil je het wel een beetje. Je bent immers ‘slechts’ de -falende- dirigent van je eigen operette of opera.