WE-300 *68*

 

~ Plato’s 68e WE-300

~ Thema  november 2015 :

~ Spellen

 

 

Hè??
Stond dáár nou écht wat zij dacht dat er stond?
Ze las het verhaal, dat ze inmiddels al drie keer gelezen had, nogmaals, nogmaals en nogmaals… Laat ik eerst maar even een pauze inlassen, dacht ze, koffie, sigaretje, zonnetje op het balkonnetje, even op adem komen en pogen haar wild in het rond slaand hart tot enig kalmeren te brengen.

Ze liep bij het bureau weg, de keuken in en schonk zich een bak koffie in. Met die koffie en een sigaret installeerde ze zich op het balkon waar een mager lentezonnetje haar gezicht streelde alsof het zeggen wilde: “wat jij eruit op pikt wordt niet zo bedoeld… ”
De koffiebeker raakte leeg, haar sigaret was op, de zon verdween achter een donkere wolk.. onheilspellende voorbode?
Terug op haar stoel achter het bureau las ze nogmaals wat ze al meermalen gelezen had, in haar hoofd kon ze het hele verhaal al zonder het tegelijkertijd te lezen soort van opdreunen.

Het nieuws had haar behoorlijk van haar stuk gebracht en ze wist ook niet wat ze er nou precies mee moest. Dat was eigenlijk nog wel het meest vreemde van alles. Zij, die nooit om woorden, laat staan een weerwoord, verlegen zat, zat nu naar een blanco pagina te staren. Haar vingers lagen dan wel op het toetsenbord maar er kwam geen letter uit, dat was al een heel vreemde gewaarwording van zichzelf.

Een weerwoord moest ‘even’ op zich laten wachten. Al wat er nu in haar opkwam was pure verbolgenheid vermengd met zo mogelijk nog intensere verbazing. Als ze vanuit die emotie zou schrijven zou de lezer er geen snars van snappen laat staan begrijpen wat zij wilde overbrengen. Bovendien zijn sommige dingen niet op te schrijven omdat die simpelweg niet in woorden te vormen zijn zoals gevoeld en bedoeld.