Ordinair gejat

Zijn ogen staren in de verte
en in gedachten ziet hij weer
de lange rij vermoeide mensen
ze bleven komen, telkens weer

 

Ze kwamen lopend uit de steden,
een barre tocht, de voeten zeer.
Ach boer, hebt u voor ons wat te eten?
Mijn kind verhongert, help ons toch heer.

 

En van het weinige dat hij nog had,
deelde hij uit, wat spek, wat brood.
En dacht toen dat men niet vergat,
dat hij hen redde van de hongerdood.

 

Er rolt een traan over zijn wang,
want alles heeft men hem ontnomen.
Zijn trots, zijn eer, men ging hun gang
want ‘recreatie’ moest er komen

 

Want eten is er nu genoeg
De welvaart kwam en deed vergeten,
het barre leed wat men toen droeg,
en dat men smeekte om wat eten.

Een nieuwe oorlog is begonnen
Eén tussen boer en maatschappij
Bij voorbaat hebben zij gewonnen
want de regering hielp daarbij.

 

De strijd was kort, de inzet hoog
en ’t ging als altijd om het land.
En zie de boer zoals hij boog
voor ’t stadse volk en vaderland.

 

Weet men dan niet dat er geen land
zonder zijn boeren kan bestaan?
Slechts iemand met gezond verstand
beseft, dat dit nooit goed zal gaan!

Heb én hou het goed